Bonding

Έτσι λοιπόν, εν μέσω μιας κρίσης,  κάργα υπαρξιακής  λίγο πριν  τα γενέθλια μου σκέφτομαι διάφορα , τα περισσότερα υπέρχαζα , κάποια έτοιμα για το κουμπάκι της κατάθλιψης και μερικά πράγματα γλυκά.

Από τις ελάχιστες φορές που στην ζωή μου το γλυκό δεν κερδίζει, βλέπεις είμαι παιδί «καλό» όπως λένε , «υγιές» και μάλλον έχουν δίκιο, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν κερδίζω μόρια επιβίωσης, αφού μέσα σε αυτό το χρόνο κατάλαβα πως η ζωή δεν είναι καλλιστεία για την πιο υγιή στάση ζωής με βραβείο την ευτυχία, οι περισσότεροι τρεφόμαστε από τις αντιφάσεις μας, οπότε πάει και αυτός ο μύθος καταρρίφθηκε, δεν υπάρχει κανένας καλύτερος από τον άλλο σε οτιδήποτε , αν έδινα ένα βραβείο θα ήταν αυτό της συμπόνιας αλλά σε ένα βαθύτερο επίπεδο, κάτι σαν τον πίνακα που είδα το Σάββατο.

 

Michael Hainey

 

 

Τελοσπάντων.  Σκέφτομαι σκέφτομαι , και μετά θυμάμαι την πρωτοχρονιά του 2009 στον καναπέ της Αγάθης , ξημερώματα, εγώ με τα τούλια η Μεταξία δίπλα μετα-κλαμένη ( όπως μεταλλαγμένη ) και να λέμε με την Αγάθη την ευχή για τον καινούριο χρόνο – «δεν θέλω να φοβάμαι» είπα , μόνο αυτό ήθελα, να σταματήσω να φοβάμαι.

Και η ζωή που είναι η μεγαλύτερη ψυχαναλύτρια του κόσμου, και όλα τα θέματα σου στα φέρνει να τα λύσεις, με πίεσε και μένα να ξεφοβηθώ πολύ. Σε όλα με πίεσε – κάθε φορά κάθε βήμα, αυτή αχόρταγη εκεί, να με τσιγκλώνει  και να ζητάει , και εγώ τι να κάνω, να της τα δίνω τελικά, στα «όχι»  δεν ήμουν ποτέ καλή, στα «ίσως» καλύτερη.

Τι μένει τελικά? Ο εαυτός σου, γυμνός, για να τον ντύνουν οι στιγμές, τα δεσίματα , λίγο φώς, εκείνη η αντίληψη του πράγματος , η πρώτη φορά που έρχεσαι αντιμέτωπος με την ματαιότητα.

Οι στιγμές . Τα μάτια των φιλενάδων μου, την ημέρα που η Μεταξία παντρεύτηκε και της βρήκα τα σκουλαρίκια για το φόρεμα τι μου ψιθύρισε μετά στο αυτί, όταν ψάχναμε μαύρο φόρεμα στην ντουλάπα της Πολύς  για να την ντύσω στην κηδεία του πατέρα της,  όταν βρήκαμε εκείνα τα παπούτσια με την Αγάθη που την στένεψαν μετά πολύ ,  τα λάγνα καθρεφτίσματα  της  Ειρήνης στις βιτρίνες, μετά που της φτιάξαμε τα μαλλιά. Η Ράνια  που με αγκάλιασε όταν  φόρεσε ένα γιλέκο μου, όταν η Δέσποινα δοκιμάζει κάτι και με ρωτάει με τα μάτια . «Είναι καλό ?» Καλό είναι .

Εκεί που δενόμασταν, ήταν εκεί που τις έντυνα- που τις ετοίμαζα για να αντιμετωπίσουν την επόμενη στιγμή χωρίς εμένα, λίγο πιο καινούριες, λίγο πιο αστραφτερές. Η διαδικασία της ενδυμασίας – της προετοιμασίας του γυναικείου καλλωπισμού, η στολή τους για έξω, για να μην φοβούνται πια , για να μην φοβούνται τόσο .

Δένεσαι όταν δεν φοβάσαι πια.