Εμμονή

Αυτή η εικόνα με έχει τσακίσει τόσο, που θέλω να γράψω λογοτεχνία. Για την αυταπάτη του θανάτου ενός lifestyle που δεν τελειώνει ποτέ.

Νονός

( και μια σύνδεση με τα προηγούμενα)

Εκείνη την ημέρα που πήγα στα γραφεία της Athens Voice για να δώσω τις προσκλήσεις του Δημήτρη Πέτρου. Τότε που κάτσαμε μαζί με τον Γιάννη Νένε μετά από πολύ καιρό για να πουμε τις μονοσήμαντες μπούρδες που επιδεικτικά μετά τις εμβαθύνουμε. ( μόνοι μας ή με παρέα)

Την στιγμή που του είπα την αγωνία μου για όλα αυτά που θέλω να κάνω, και τα άλλα τόσα που σκέφτομαι λίγο πριν γυρίσουν όλα ανάποδα.

Εγώ δεν είχα ποτέ στην ζωή μου μέντορα ή κατευθυνση, για αυτό και το αλλοπρόσαλλο και ενίοτε αγωνιώδες, το συναίσθημα πως είμαι λίγη, όχι πολύ αρκετή.

Σκέψου τι έγινε όταν ο Γιάννης μου έδωσε ένα απαλό σπρώξιμο.

Αφορισμοί

Το συμπαν της μόδας ειναι παράλληλο, χρωματιστό, ύψιστης  αισθητικής αρτιότητας και ανάλαφρου. Δεν ειναι πραγματικό. Οσο παλεύουμε  να αποδείξουμε το αντίθετο, βουτάμε ολο και περισσότερο,  ολόσωμοι πλεον, στο κενό της πραγματικής μας ζωής. Είναι ένα βαρόμετρο ρηχότητας

Love, actually

Να που βουτάς πάλι στην Αγάπηκαι αποφασίζεις να  ανοίξεις τα μάτια στο βυθό, γιατι θες να δεις. Ποθείς να δεις βρίσκεσαι ακριβως, πως είναι εκεί κάτω επιτέλους τώρα που λευτερώθηκες.

Είναι και λίγο θολά αλλά ωραία, νιωθεις καλά. Γλυστράς.

Και μαζί με την Αγάπη σκέφτεσαι και βλέπεις σκληρά , καθαρίζεις, κοιτάζεις. Είμαστε άγριοι και ήρεμοι μαζί.

Post Hip

Post Hip

( και λίγη ενοχή επαρχιωτίλας)

Αν η Αθήνα είναι μια μεγάλη σπανακόπιτα , ένα κομμάτι,  κάτι  λίγο παραπάνω από το 1/3 πάει σε όλους εμας από 25 μέχρι 40 που την ζούμε και δουλευουμε . Από αυτο το μεγαλούτσικο  κομμάτι βγάζουμε κάτι λίγο παραπάνω από το μισό που είναι όλοι αυτοί οι συνομήλικοι μας που ζουν στην Αθήνα αλλά σε ένα παράλληλο σύμπαν από εμάς. Είναι εκείνοι που ζουν μέσα σε άλλη φούσκα, διασκεδάζουν και φλερτάρουν αλλού, σχολιάζουν διαφορετικά και γενικότερα κοιταζομαστε σαν ξένοι. Όλα αυτά  σε μια πόλη όχι και τόσο μεγάλη που πολλοί μονολογούν πως είναι φρικτή, εγώ πάλι λέω πως ποτέ δεν εκτιμήσαμε την ασχήμια της.

Μένει λοιπόν κατι λιγότερο από το μισό του 1/3 της σπανακόπιτας που είμαστε όλοι εμείς. Αυτοί δηλαδή που τρέχουμε στο κέντρο για ποτό , μαγειρεύουμε περιεργες μακαρονάδες χωρίς κρέμα γάλακτος στα σπίτια μας, τρέχουμε σε κουλές συναυλίες , ξέρουμε ποιο είναι το vanity fair και έχουμε την τηλεόραση σαν εξωτικό κιτς ποτό με ομπρελίτσα ( που μας αρέσει όμως).

Δεν είμαστε και πολλοί. Στην πραγματικότητα είμαστε σχετικά λίγοι, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο για τα γκομενικά και τα επαγγελματικά μας,  αφού  στο τέλος κάπου θα ματα ξανα συναντηθούμε.

* υποσημείωση προς κορίτσια – για αυτό παρακαλώ προσεξτε την διαχείρηση πρώην αγοριών. Σημαντικό.

Συνεχίζουμε λοιπόν εμείς οι λίγοι να βγαίνουμε σε κεινα τα συγκεκριμένα και ο κωδικός μεταξύ μας είναι λίγο περίεργος, δεν συμπαθιόμαστε και πολύ μεταξύ μας. Υπάρχει μια ενδόμυχη, σχεδόν απειλητική υπόσχεση πως δεν θα κάνουμε ποτέ ειρήνη. Δεν έχουμε όρεξη να τα παμε καλά.

Όλα τα κομμάτια της σπανακόπιτας όμως  πεθαίνουν για την πόζα. Ζούμε για να μιμούμαστε πως είμαστε σε μια άλλη πόλη. Ο καθένας με τον τρόπο του και όσο αντέξει . Υπάρχουν και κάστες  στα ποζερί . Όλα με ένα κοινό σημείο – κανείς δεν παραδέχεται ότι το κάνει.

Τώρα εγώ που (λέμε ) πως βγαίνω γιατί είμαι και μούχλα, αλλά πες πως έχω πάντα τις κατάλληλες παρεες  και καταφέρνω να πηγαίνω πάντα εκεί που θα πάνε μετά οι άλλοι .Κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Αυτό είναι πολύ σημαντικό στην πόλη που ζούμε γιατί το ποζερί  σε κείνα τα μέρη και μεταξύ μας επιβάλλει να φωνάζουμε δυνατά  πως γνωρίζουμε το hip.  Αυτή  η μικρό κομμάτι της σπανακόπιτας ζει για να διακηρύσσει πως δεν ανήκει σε αυτό – η πλάκα είναι πως έχει βουτήξει το δάχτυλο στο μέλι και το πιπιλίζει ηδονικά.

Αυτοί κρατάνε την σημαία ψηλά. Είναι λίγοι αλλά πανίσχυροι . Φοράνε την ίδια στολή του εναλλακτικού ή-κάτι-τέτοιο. Τα κορίτσια δεν γίνονται εύκολα γυναίκες – μέση κώλος βυζιά δεν φαίνονται εύκολα στα ρούχα. Τα αγόρια ακολουθούν τους  κοινούς κωδικούς τους ατημέλητα καταστροφικού. Δηλαδή εκείνο που είσαι παιδί εκατομμυριούχων στο Μανχάτταν αλλά δεν σε νοιάζει ? Αυτό.

Καμιά φορά εκνευρίζομαι . Η ομάδα αυτή διαπνέει ένα εντονο κουλνες  που εγώ δεν το χα ποτέ γιατί παρέμενα κωμικά εγώ – από αυτά τα εγώ που δεν ξέρεις και ακριβώς ποιος είσαι αλλά το παλεύεις φιλότιμα ρε παιδάκι μου. Αυτοί όμως έχουν διαλέξει τον ρόλο και τον έχουν προβάρει κιολας, τα παιδιά αυτά κινούνται σε μια λεπτή, διαχωριστική, και τόσο κουλ γραμμή . Υπάρχει κοινή σκηνοθετική άποψη, έχουν το ίδιο μπλαζέ ύφος, τον ίδιο εκνευρισμό για το παραγνωρισμένο, και την τρυφερή συμπάθεια προς το κάψιμο. Συνήθως χαίρονται να καίγονται . Είναι καταβάθος περιζήτητοι και συνήθως το ξέρουν .

Καμιά φορά εκνευρίζομαι ακόμα περισσότερο. Είμαι πια 32, αρκετά μεγάλη για να γίνω έτσι, αλλά νιώθω μικρή για να γίνω αλλιώς. Το μπλαζέ τους θα μου ταίριαζε, δεν μου πετυχαίνει ποτέ, οι μουσικές τους πολλές φορές μου φαίνονται ίδιες , τα πάρτυ που μυστικά περηφανεύονται είναι σαν τις παρτουζες. Πάντα γίνονται δίπλα σου αλλά εσύ το παίρνεις χαμπάρι την άλλη μέρα.

Πιθανότατα και εγώ όλα αυτά τα έχω πάρει πρέφα την επόμενη μέρα. Και ας έχω την αίσθηση πως είμαι δίπλα τους. Γιατί αναπόφευκτα δεν θα γίνω ποτέ έτσι, πιθανότατα είμαι αυτή που θα τους παρακολουθεί πάντα από το θεωρείο,  είμαι αυτή που ειμαι πια 32.

Είμαι αυτή που τρέχει σε άλλη κούρσα, λίγο δοκιμαστική αλλά καλά πατημένη

Πολύ μεγάλη για αυτό, πολύ μικρή για το άλλο

Post Hip.

Κουστουμάτος

Τα ανδρικό κοστούμι  στην Ελλάδα είναι ότι και το φρέσκο βούτυρο στην κουζίνα της μαμάς. Γνωρίζουν την ύπαρξη του αλλά συνεχίζουν να παίρνουν φυτίνη γιατί έτσι τους έχουν μάθει από μικρές.

Θέλω τόσο καιρό να γράψω  για αυτό  – για το κοστούμι όχι το βούτυρο – που πλέον υπάρχει περισσότερο στο μυαλό μου σαν ιδέα  χωρίς λέξεις και επιχειρήματα – τα αγόρια της Αθήνας και της επαρχίας χαμένα μέσα σε λάθος σακάκια, παντελόνια,  δεμένες γραβάτες κονσομασιον και στα ανεκδιήγητα πατούμενα.

Τους σκεφτομαι ακόμα και όταν φοράνε τα καθημερινά τους – χαμένοι πάλι ανάμεσα στα τζην  και τα πουκάμισα , τα μπουφαν και τα αθλητικά. Κακοντυμένους ή ακόμα χειρότερα άνευρους άντρες που κυκλοφορούν ανάμεσα μας – χωρίς καμία δικαιολογία για αυτό, ουτε καν  ένα ειρωνικό μειδίαμα, σαν μια ντεφακτο κατάσταση.

Τι συμβαίνει ; Θέλω να πω που οφείλεται όλο αυτό το πράγμα των αντρών στην Ελλάδα που αδυνατούν να βάλουν ένα κοστούμι της προκοπής , να διαλέξουν ένα πουκάμισο ,να σκεφτούν  έστω το πόλο μπλουζάκι που θα αγοράσουν ?

Bonding

Έτσι λοιπόν, εν μέσω μιας κρίσης,  κάργα υπαρξιακής  λίγο πριν  τα γενέθλια μου σκέφτομαι διάφορα , τα περισσότερα υπέρχαζα , κάποια έτοιμα για το κουμπάκι της κατάθλιψης και μερικά πράγματα γλυκά.

Από τις ελάχιστες φορές που στην ζωή μου το γλυκό δεν κερδίζει, βλέπεις είμαι παιδί «καλό» όπως λένε , «υγιές» και μάλλον έχουν δίκιο, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν κερδίζω μόρια επιβίωσης, αφού μέσα σε αυτό το χρόνο κατάλαβα πως η ζωή δεν είναι καλλιστεία για την πιο υγιή στάση ζωής με βραβείο την ευτυχία, οι περισσότεροι τρεφόμαστε από τις αντιφάσεις μας, οπότε πάει και αυτός ο μύθος καταρρίφθηκε, δεν υπάρχει κανένας καλύτερος από τον άλλο σε οτιδήποτε , αν έδινα ένα βραβείο θα ήταν αυτό της συμπόνιας αλλά σε ένα βαθύτερο επίπεδο, κάτι σαν τον πίνακα που είδα το Σάββατο.

 

Michael Hainey

 

 

Τελοσπάντων.  Σκέφτομαι σκέφτομαι , και μετά θυμάμαι την πρωτοχρονιά του 2009 στον καναπέ της Αγάθης , ξημερώματα, εγώ με τα τούλια η Μεταξία δίπλα μετα-κλαμένη ( όπως μεταλλαγμένη ) και να λέμε με την Αγάθη την ευχή για τον καινούριο χρόνο – «δεν θέλω να φοβάμαι» είπα , μόνο αυτό ήθελα, να σταματήσω να φοβάμαι.

Και η ζωή που είναι η μεγαλύτερη ψυχαναλύτρια του κόσμου, και όλα τα θέματα σου στα φέρνει να τα λύσεις, με πίεσε και μένα να ξεφοβηθώ πολύ. Σε όλα με πίεσε – κάθε φορά κάθε βήμα, αυτή αχόρταγη εκεί, να με τσιγκλώνει  και να ζητάει , και εγώ τι να κάνω, να της τα δίνω τελικά, στα «όχι»  δεν ήμουν ποτέ καλή, στα «ίσως» καλύτερη.

Τι μένει τελικά? Ο εαυτός σου, γυμνός, για να τον ντύνουν οι στιγμές, τα δεσίματα , λίγο φώς, εκείνη η αντίληψη του πράγματος , η πρώτη φορά που έρχεσαι αντιμέτωπος με την ματαιότητα.

Οι στιγμές . Τα μάτια των φιλενάδων μου, την ημέρα που η Μεταξία παντρεύτηκε και της βρήκα τα σκουλαρίκια για το φόρεμα τι μου ψιθύρισε μετά στο αυτί, όταν ψάχναμε μαύρο φόρεμα στην ντουλάπα της Πολύς  για να την ντύσω στην κηδεία του πατέρα της,  όταν βρήκαμε εκείνα τα παπούτσια με την Αγάθη που την στένεψαν μετά πολύ ,  τα λάγνα καθρεφτίσματα  της  Ειρήνης στις βιτρίνες, μετά που της φτιάξαμε τα μαλλιά. Η Ράνια  που με αγκάλιασε όταν  φόρεσε ένα γιλέκο μου, όταν η Δέσποινα δοκιμάζει κάτι και με ρωτάει με τα μάτια . «Είναι καλό ?» Καλό είναι .

Εκεί που δενόμασταν, ήταν εκεί που τις έντυνα- που τις ετοίμαζα για να αντιμετωπίσουν την επόμενη στιγμή χωρίς εμένα, λίγο πιο καινούριες, λίγο πιο αστραφτερές. Η διαδικασία της ενδυμασίας – της προετοιμασίας του γυναικείου καλλωπισμού, η στολή τους για έξω, για να μην φοβούνται πια , για να μην φοβούνται τόσο .

Δένεσαι όταν δεν φοβάσαι πια.

Real Life

Υπάρχει μια μονόλεπτη σκηνή στο  “September Issue” – πρόσφατα στις νύχτες πρεμιέρας – που για μένα ξεπερνά το κωμικό, καθώς υπόγεια διηγείται τον ασύνδετο κρίκο των ανθρώπων της μόδας και αυτού που κατά κοινή ομολογία ονομάζεται «πραγματική ζωή»

Ο Andre Leon Talley είναι ένας θηριώδης έγχρωμος αμερικανός ,  με τεράστια επιρροή στην παγκόσμια βιομηχανία μόδας. Τα καθήκοντα και  οι αρμοδιότητες του ξεπερνούν ακόμα και την ιδιότητα που έχει στην vogue, editor –at- large , πλέον λειτουργεί σαν μια δεξαμενή επιρροής και άποψης, αναδεικνύει σχεδιαστές και αλλάζει τάσεις.

Στο μονόλεπτο αυτό ο Andre Leon Talley, πάει για το μάθημα tennis – κάτι που μπορεί να είναι έως και απόλυτα συνηθισμένο – το θέμα φυσικά γίνεται εκεί – πως πάει  και τι σκέφτεται πως πρέπει έχει να απαραιτήτως μαζί του για το μάθημα .

Τελικά το στυλ είναι αυτό – η εμμονή του να ζεις την «πραγματική , καθημερινή ζωή» επιβάλλοντας την αισθητική σου,  ο καθημερινός αγώνας ενάντια στο συνηθισμένο.

Ο ηρωισμός των όμορφων πραγμάτων

Μου φαίνεται πως

Το μεγαλύτερο ταμπού στην Ελλάδα είναι η Χαρά. Ακόμα και αν είμαστε από την φτιαξιά μας Βαλκάνιοι, μοιρολάτρες και ασπρόμαυροι,  συνεχίσαμε να  το καλλιεργούμε επάξια φτιάχνοντας στρατιές ανθρώπων που αρνούνται να χαρούν. Έτσι απλά.

Από πιτσιρίκια μας μαθαίνουν πως εδώ τα πάντα είναι άδικα και πρέπει να παλέψουμε σκληρά ή να εκπορνευτούμε σαν την Ζωή Λάσκαρη για να επιβιώσουμε . Πως υπάρχουν κάποιοι που έχουν δύναμη και λεφτά , και τρώνε από τα δικά μας και δεν θα μας αφήσουν ποτέ να βρούμε μια θέση στον ήλιο. Άπονη ζωή.

Η ζωή είναι άδικη, σκληρή και αποτρόπαια για αυτό μη σε πιάσω να  χαρείς  – μόνο να σταυρώνεσαι καμιά φορά  για να σε βοηθά ο Θεός.

Και όλη η κουλτούρα μας περιστρέφεται γύρω από αυτό. Από αδιέξοδους έρωτες, από ξεσπάσματα στα μπουζούκια, από τους ηρωικούς Πυξ- Λαξ , από φωνές στις ουρές των δημοσίων ταμείων και από τον Άγιο Αυτιά προστάτη όλων- βοήθεια μας.

Η ευτυχία στην Ελλάδα είναι ταμπού γιατί έτσι και την νιώσεις – προσβάλλεις αυτόματα. Με ποιο δικαίωμα γίνεσαι χαρούμενος ; Δεν είσαι σε θέση να αντιληφθείς την δυσκολία του κοσμάκη, το γεγονός πως δεν έχεις λεφτά , γκόμενο/ γκόμενα, τα καινούρια γυαλιά του Gucci και την θέση στο υπουργείο; Ντροπή σου

Για αυτό και οι χαρούμενοι που γίνονται αποδεκτοί και σχεδόν θεοποιούνται είναι οι χαζοί,  αυτοί που δεν έχουν επίγνωση.

Έτσι περνάμε την ζωή μας δυστυχείς, σαν να είναι η φυσική μας κατάσταση , με βίαια ξεσπάσματα, μεγάλες σιωπές και κάποιες εκλάμψεις  εκρηκτικού κυνισμού, εάν όλα αυτά συνδυαστούν με κάποια ευφυΐα.

Όμως  – το ανθρώπινο είδος είναι φτιαγμένο για να είναι χαρούμενο – για αυτό  και έχουμε αυτούς του εξαιρετικούς  μηχανισμούς στον εγκέφαλο που βοηθούν την μνήμη να σβήνει με  τον χρόνο και να δρα ευεργετικά, το σεξ να ανεβάζει την σεροτονίνη το χαμόγελο να ελκύει το αντίθετο φύλο, όλα αυτά είναι χαρά, και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να τα νιώθεις ή να τα επιδιώκεις.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι – ίσως η χαρά δίνει την συνείδηση της ύπαρξης σου ενώ η δυστυχία την ματαιότητα της. Το θέμα είναι τι θα διαλέξεις για να συνεχίσεις.