Το σκέφτομαι συνέχεια

The trouble with my generation is that we all think we’re fucking geniuses. Making something isn’t good enough for us, and neither is selling something, or teaching something, or even just doing something, we have to be something. It’s our inalienable right, as citizens of the twenty – first century. If Christina Aguilera or Britney or some American Idol jerk can be something, then why can’t I ? Where’s mine, huh?

Nick Hornby – A Long Way Down

Για σας, φίλες μου

Έκανα και εγώ ένα «κείμενο Burda»,  εκείνες τις  συμβουλές δηλαδή  που διαβάζεις πάντα στα περιοδικά για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Στο μυαλό μου οι συμβουλές είναι κάτι με τρομερή ευθύνη,  ίσως λιγο λιγότερο απο το να είσαι πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.Μετά σκέφτηκα  πως η συμβουλή μπορεί να γίνει εκείνο το ελατηριάκι στο μυαλό σου που θα σε βοηθήσει να πας κάπου. Ισως και μπροστά.

Αφήνω λοιπόν τις βαθυστόχαστες σάχλες για να επιστρέψω σε κάτι υγιεινά επιφανειακό – την Μόδα. Τι θα κάνεις για να είσαι η καλύτερη εσύ στις γιορτές, το κείμενο δημοσιεύτηκε στο www.sheblogs.eu

O γιορτές των Χριστουγέννων είναι η περίοδος του χρόνου με τις μεγαλύτερες προσδοκίες. Όλοι μας περιμένουμε την ξεκούραση, το φαγητό, να δούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα, προσδοκούμε ακόμα να είμαστε όμορφες και ίσως αξέχαστες. Αλήθεια, τι να φορέσεις φέτος στις γιορτές που η διάθεση δεν είναι τόσο θετική, τα λεφτά όχι και τόσο πολλά, αλλά τι να κάνουμε, είναι Χριστούγεννα.

Επιβάλλεται όμως ακριβώς για τους παραπάνω λόγους, και επειδή η φροντίδα του εαυτού μας δημιουργεί μια ασπίδα αυτοπεποίθησης και θετικής ενέργειας. Αν νιώθεις όμορφη, το νιώθουν και όλοι οι άλλοι γύρω σου.
Ακολουθούν λοιπόν συμβουλές και οδηγίες για να βγέιτε από την αγωνία του «τι να βάλω» και να βυθιστείτε με ηρεμία στις φροντίδες των αγαπημένων σας προσώπων.

Βήμα 1ο
Επιθεώρηση-
Ανοίξτε την ντουλάπα σας και πάρτε βαθιά ανάσα. Ποιά είναι τα ρούχα που αγαπάτε περισσότερο; ( προσοχή δεν εννοώ τις πιτζάμες). Ανασύρατε από τον σωρό φούστες, μπλούζες και φορέματα που σας κάνουν να νιώθετε όμορφη, ακόμα και αν είναι καθημερινά κομμάτια.

Βήμα 2ο
Πρόβα
Με ηρεμία και αυτόσυγκράτηση ξαναφορέστε τα κομμάτια αυτά ένα ένα και κοιτάξτε τον εαυτό σας στον καθρέφτη. Ποιά σας πηγαίνουν περισσότερο; Σε ποιά νιώθετε ο εαυτός σας; Διαλέξτε τον νικητή. Τέλεια. Τώρα έχουμε την βάση για να δουλέψουμε πάνω σε αυτή.

Βήμα 3ο
Προγραμματισμός
Με την προυπόθεση ότι διαλέξαμε την βάση (μπλούζα, φούστα, φόρεμα) άρχιζουμε να δουλεύουμε με στρατηγικές διαθέσεις. Ακόμα και αν η βάση μας είναι ένα τζήν ή μια αγαπημένη μπλούζα, οφείλουμε να την κάνουμε πιο λαμπερή. Προσοχή – λαμπερός δεν σημαίνει απαραίτητα στρας /παγιέτα. Λαμπερός σημαίνει χρώμα, υφή και ποιότητα.

Βήμα 4ο
Ελεύθερο κυνήγι
Βγείτε για ψώνια στις 9 το πρωί – θα με ευγνωμονείτε. Είναι η ώρα που δεν έχει κόσμο, οι πωλήτριες είναι ακόμα ξεκούραστες, το μυαλό σας επίσης. Μπορείτε να περιπλανηθείτε με άνεση και ηρεμία και να ψάξετε αυτό που έχετε ανάγκη. Ακόμα ένα μεγάλο μυστικό στο shopping είναι τούτο- τα ρούχα σας μιλάνε, συνήθως αν είστε ήρεμη θα τα δείτε μπροστά σας.

Βήμα 5ο
Budget
Εδώ έρχονται τα δύσκολα. Αν έχετε μόνο 15 ευρώ αγοράστε ένα ωραίο κραγιόν και αφήστε την ειδικό στο κατάστημα να το βρεί για σας. Είναι κάτι που θα σας κάνει να νιώσετε καλύτερα ακόμα και αν φορέσετε ένα t-shirt. Παραπάνω από 15 ευρώ αυτοσχεδιάστε – μια μπλούζα σε ένα φωτεινό χρώμα, μπιζού, ένα ζευγάρι γόβες, ότι και αν αγοράσετε σκεφτείτε πως μπορείτε να το συνδυάσετε μετά τις γιορτές.

Βήμα 6ο
Make up
Οι κανόνες είναι απλοί. Αν είστε μέχρι 25 βάλτε όλο το στρας του κόσμου. Αν είστε πάνω από 25 ξεχάστε το και βάλτε εκείνο το όμορφο κόκκινο κραγιόν που λέγαμε παραπάνω, εάν δεν είστε ο τύπος τονίστε τα μάτια σας, καφέ και μωβ είναι δυο χρώματα που πάνε σχεδόν σε ολες.

Βήμα 7ο
Γεωγραφία
Πολλές φορές πελάτισσες και φίλες μου είναι θλιμμένες που δεν μπορούν να αποκτήσουν πράγματα ή προσπαθούν υπερβολικά να ζήσουν αυτό που ποθούν. Η συμβουλή μου είναι αυτή – ζούμε απλές ζωές έξω από εξώφυλλα περιοδικών. Περιστοιχιζόμαστε από κανονικούς ανθρώπους και συναισθήματα, η αισθητική και η γνώση του να τα εκτιμούμε είναι η μεγαλύτερη κίνηση κομψότητας.

Καλές Γιορτές !

Βαλέριες

Αγαπάω ολα τα επετειακά του κόσμου και τις πρωτοχρονιές , πιθανότατα γιατι έχω κάποιο ειδικό ένζυμο που αυτοματα επιλέγει την αρχή πάλι απο την αρχή. Έτσι ο Δεκέμβρης, ο επισημος μήνας των επετειακών τευχών  σχεδόν με αφήνει χωρίς ανάσα.

Σήμερα η επετειακή μου ιεροτελεστία υπέδειξε αυτό στο  style.com

You Complete Me
An art institution hosting a bona fide event, as opposed to a publicity stunt or overblown crowd pleaser? Marina Abramović’s epic Museum of Modern Art performance piece The Artist Is Presentkept New York enthralled for two and a half months. Abramović’s No.1 fan? Riccardo Tisci. The Givenchy creative director threw a star-studded party in her honor. Her outfit: a dress with a jacket made from the skins of 101 snakes. It beat the blanketlike robes she wore during the 700 hours she spent sitting in a chair in the museum’s atrium, staring wordlessly at one stranger after another.

Βλεποντας την μελαχρινή στιλπνή σχεδον φιγούρα της Abramovic σκέφτηκα την δυναμική των γυναικών,  αυτό το charm που τις ξεπερνάει και στοιχειώνει δημιουργούς άντρες και κοινωνίες απο πάντα.

Το παρακάτω είναι το δικό μου επετειακό. Γραφτηκε πριν απο 2 χρόνια, δεν δημοσιευτηκε ποτέ, ήταν για το Tisci, μιλά για εμμονές και μελάχρινές ιταλίδες. Είναι τότε που το ένζυμο της αρχής μπήκε σε έξαρση

Η Βαλέρια ήταν η πιο ωραία συγκάτοικος που είχα ποτέ στην Ιταλία. Αν και σε μέγεθος μπρελόκ, συγκέντρωνε τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά. Ένα γεμάτο αισθησιακό στόμα, μεγάλα καστανά μάτια, σταρένιο δέρμα, αρμονικό σώμα.

Το θέμα της όμως δεν ήταν η αυταπόδεικτη ομορφιά της, που την κυκλοφορούσε χωρίς  κόπο, με συνείδηση αλλά δίχως να της δίνει και  πολύ σημασία. Ο σκοτεινός και εσωστρεφής χαρακτήρας της ήταν αυτός που την έκανε να ξεχωρίζει, και οδηγούσε εμένα πολλές φορές στην υστερία , μην βρίσκοντας τρόπους επικοινωνίας.

Άνηκε ακόμα σε εκείνη την κατηγορία των ιταλίδων που κουβαλάνε το σκοτάδι μέσα τους με ένα ρομαντικό, γήινο τρόπο. Δεν ασπάζονταν την γοτθική εκκεντρικότητα άλλων ευρωπαίων , φορούσε το μαύρο σαν να μην υπήρχε άλλη επιλογή, ένα σχεδόν μεταμφιεσμένο ροζ της ψυχής της .

Φαντάζομαι πως και ο ιταλός σχεδιαστής Riccardo Tisci, υπεύθυνος του οίκου Givenchy, κουβαλάει μέσα του πολλές τέτοιες Βαλέριες. Άλλωστε σε μια συνέντευξη του στους New York Times το 2007 είχε πει για τις πελάτισσες του : But these girls, they are pure. They see the garment and they feel an emotion. To me, fashion is more and more about that. It’s not about shocking. It’s about what you want to wear. And these girls want sensuous, not shocking.Αλλά αυτά τα κορίτσια, είναι αγνά.Βλέπουν το ύφασμα και νιώθουν το συναίσθημα. Για μένα, η μόδα είναι όλο και περισσότερο για αυτό. Δεν είναι για το σοκ. Και αυτά τα κορίτσια είναι αισθησιακά, όχι εκκεντρικά.

Δύο χρόνια πριν το 2005, όταν ο  Riccardo Tisci μπήκε στον οίκο Givenchy, οι καιροί ήταν αυτό που λέμε «περίεργοι». Ο οίκος περνούσε την χειρότερη εποχή του, παρέμενε ήδη δέκα μήνες χωρίς σχεδιαστή, ο John Galliano, Alexander McQueen και Julien Macdonald είχαν αποχωρήσει χωρίς καν να «εκφράσουν  την λύπη τους». Ο τριαντάχρονος Ιταλός είχε πολλά αποδείξει.

Ο οίκος Givenchy έντυνε πάντα τις πιο αριστοκρατικές γυναίκες, Τζάκι Κέννεντι, Ωντρευ Χερμπορν, Γκρεις Κελλυ. Αυτές τον διάλεγαν γιατί δούλευε πάνω στην κομψότητα και την πολυτέλεια με ένα λιτό, σπαρτιατικό τρόπο, ενδυναμώνοντας λεπτομέρειες πάνω στην ραφή ή σχεδιαστικά που έκαναν τα κομμάτια του ένα βήμα πριν το εκκεντρικό, μοναδικά.

Ο Riccardo Tisci μελέτησε πολύ τα αρχεία του οίκου, και επαναπροσδιόρισε την χαμένη του σχεδιαστική ταυτότητα. Οι Βαλέριες του εμφανίστηκαν στις πασαρέλες του Παρισιού εσωστρεφείς και εγκεφαλικές να περιφέρουν ασυνήθιστα, σκοτεινά και ρομαντικά ρούχα με εξαιρετική εφαρμογή , κάνοντας την υπέρκομψη Ράνια της Ιορδανίας μια από τις πρώτες καινούριες πελάτισσες του.

Η φετινή χειμερινή κολεξιόν του, ήταν μια από τις πιο επιτυχημένες στο Παρίσι. Δερμάτινα μαύρα παντελόνια , μαύρο, πολλές χρυσές αλυσίδες με σταυρούς, λευκά φορέματα με μια χαριτωμένη αποδόμηση της σιλουέτας, χωρίς να ξεφεύγει από το γυναικείο σώμα , χωρίς να χάνει την εκπληκτική του εφαρμογή. Κομψά, ρομαντικά , σκοτεινά, μοναδικά.

Ο οίκος Givenchy ανάγγειλε με χαρά ότι ο Riccardo Tisci θα αναλάβει καλλιτεχνικός διευθυντής και για την αντρική γραμμή, η Madonna τον επέλεξε για κάποια από τα κουστούμια της στην περιοδεία της, και το Fashion Institute Of Technology στην Νέα Υόρκη , έχει αυτή τη στιγμή έκθεση πάνω στο Gothic, με αυτόν σαν κύριο πρωταγωνιστή.

Βαλέριες Χαμογελούν

Εμμονή

Αυτή η εικόνα με έχει τσακίσει τόσο, που θέλω να γράψω λογοτεχνία. Για την αυταπάτη του θανάτου ενός lifestyle που δεν τελειώνει ποτέ.

H Bάνα των πλυντηρίων

Τον τελευταίο καιρό κόσμος μπαίνει στο blog μου επειδή ψάχνει την Joan Jett.  Βρίσκουν την παρακάτω  ιστορία του 2007 με σχεδόν βασικό ήρωα  το πνεύμα της Jett. Oλα αυτά τα είχα γράψει ένα πρωί σχεδόν υπνωτισμένη, την ιστορία την είχα ονειρευτεί το προηγούμενο βράδυ.

Ναι, μη σκιάζεσαι αγαπητέ αναγνώστη. Ονειρεύομαι κολλεξιόν ρούχων, ιστορίες, τους φόβους μου και χρώματα, αν και μου λένε πως αυτό είναι αδύνατο. Τα ονείρα λένε πως είναι πάντα ασπρόμαυρα.

Δεν έχω ονειρευτεί ποτέ το μέλλον μου, ούτε καν το τρέηλερ.  Απόψε θα ήθελα να ονειρευτώ εμένα να υπογράφω ένα συμβόλαιο σε πανηγυρική διάθεση, με την μπάντα του Δήμου να παίζει και εγω να φοράω φράκο χρυσό. Το συμβόλαιο θα γράφει μόνο «ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ»

Εν έτη 2007 η Βάνα είχε τα μαύρα κορακίσια μαλλιά  της Joan Jett και φορούσε γκέτες με ψηλοτάκουνες γόβες. Εικοσιδύο χρονών η Βάνα.  Ούτε που ήξερε ποια ήταν η Joan Jett.
Είχε ονειρευτείτο χτένισμα ένα βράδυ,το πρωί  το ζωγράφισε νευρικά σε μια χαρτοπετσέτα με ένα μολύβι ματιών και πήγε τρέχοντας στο κομμωτήριο. Ο Πάρης της είπε πως είναι πολύ hip. H Bάνα παρέμεινε σιωπηλή.
Πριν από 2 χρόνια το κούρεμα , μετά απο 2 μήνες  η δουλειά στα πλυντήρια.
Ιδέα του νονού της από την Αμερική, πλυντήρια με κέρματα δεν έχει κανείς στην Αθήνα ( ή τουλάχιστον έτσι πίστευε), έκατσε και έμαθε τα κόλπα και έφτιαξε ένα κομπλέ στη Κυψέλη. Δώρο για τη βαφτιστήρα του, τη Βάνα.
Το πέπλο της ανησυχίας για το κορίτσι είχε γίνει πλεον απο τσόχα  στην οικογένεια. Δεν μίλαγε ποτέ , μάσαγε συνέχεια τσίχλα με ρυθμό, χτύπαγε στο ίδιο ρυθμό τα τακούνια της , και κοίταζε ξαπλωμένη στο σαλόνι μια συγκεκριμένη γωνία στο ταβάνι.
Ο νονός σκέφτηκε τα πλυντήρια σαν τη προίκα της, την σωτηρία της και την απαλλαγή του από τις ενοχές που τόσο έντεχνα είχε αφήσει στους ώμους του η άγια ελληνική οικογένεια.
Έτσι, η Βάνα βρέθηκε στα 22 της να μασάει τσίχλα, να φοράει γκέτες και διοικεί επιχείρηση πλυντηρίων με κέρματα.
Κατά ένα περίεργο τρόπο και χωρίς καμία προσπάθεια μαρκετινγκ ή προώθησης,  η Βάνα συνέχιζε να μη μιλάει και να μασάει, και η επιχείρηση εξελίχθηκε σε εξαιρετικά κερδοφόρα. Πέρα από τους μετανάστες που βρήκαν μια λύση για τη μπουγάδα τους το μυστηριώδες φως και η σχεδόν αλαζονική ματιά της Βάνας μάζευαν τους γαμπρούς σε ακτίνα 15 χιλιομέτρων.
Η  Βάνα συνέχισε να μασάει,  να μη μιλάει και να μην το δίνει σε κανένα.
Το φώς της συνέχιζε να φωτίζει το μικρό της γραφειάκι,  κάνοντας το μαγαζί σχεδόν μαγικό και απόκοσμο, βουτηγμένο στο μυστήριο.
Η φερέλπιδες γαμπροί / εραστές έκαναν και αυτοί τους δικούς τους ομόκεντρους κύκλους , πρώτο βλέμμα – ενθουσιασμός – φλέρτ- επίμονο φλερτ – σχεδόν απελπισμένο φλέρτ – απογοήτευση- αλκοόλ – καινούριος στόχος / νέο θήραμα.
Παρέμειναν βέβαια κάποιοι, γραφικοί πλέον εραστές της καρπαζιάς που επέμεναν σταθερά ,αλλά η Βάνα των πλυντηρίων δεν το έδωσε ποτέ και σε κανέναν.
Παρέμεινε έτσι, αρκετά εύπορη, φορούσε  πάντα γκέτες , τα μαλλιά ίδια με της joan Jett, τα βράδια ψιθυρίζε στο αυτί υποσχέσεις και πρόστυχα στην Πακιστανή που είχε γνωρίσει στην δουλειά.
Η Βανα των πλυντηρίων αγαπούσε τα κορίτσια.
Όλα τα παραπάνω περι μυστηρίου, φωτός, και αλαζονικού βλέμματος, ήταν μονάχα τα επίφοβα αποτελέσματα των φυλακισμένων σπερματοζωαρίων επιδόξων εραστών που θόλωναν την όραση και γενικότερα τις αισθήσεις.

Resort, μπέμπα

Μερικές αξίες παραμένουν αλώβητες στο πέρασμα του χρόνου, και με υπογραμμισμένη την λέξη κυνισμός θα σας υπενθυμίσω πως πολλές απο αυτές τις αξίες αφορούν τους προυχοντες, τους πλούσιους, αυτούς που τα χουν.

Ναι, αγαπητοί. Στους καιρούς της κρίσης αυτα που μένουν ίδια είναι δυο – οι πολύ πλούσιοι και οι πολυ φτωχοί. Δεν μπορείς να δεις ενδιάμεσα χρώματα στην δυσκολία.

Οι συλλογές Resort βγήκαν στην αγορά για να καλύψουν ένα από τα μεγαλύτερα αγαθά των πολύ πλουσίων – τις διακοπές, τον ποιοτικό ελεύθερο χρόνο. Ετσι είναι αγάπη μου. Ο τζετ σετ ο σωστός έχει παντα χρόνο για να πεταχτεί κάπου πριν ή μετά τα Χριστούγεννα. Συνήθως κάπου ζεστά , λίγο εξωτικά , για να ξεφύγει.

Οι απαιτήσεις τους λοιπον εν μέσω χειμώνα ηταν διαφορετικές από της – γκουχ γκουχ – πλέμπας. Ήθελαν ρουχα δροσερά αλλά και λιγο ζεστα για το ταξίδι, φορέματα για το βράδυ, προβληματισμοί δηλαδή σοβαροί και καίριοι.

Resort λοιπόν κυρία μου, μινι κολλεξιόν με ρούχα που μπορούν να συνδυαστούν μεταξύ τους, είναι ελαφρά και ιδανικά για μια μινι κρουαζιερα.

Βεβαια καθώς τα χρόνια περνούσαν και οι οικοι πλήθαιναν σαν από μαγεία, η αγορά καταλαβε πως οι συλλογες Resort είναι χρησιμες πολύ – πρόκειται για ρουχα που μπορούν να φορεθούν ολο το χρόνο και «κουμπώνουν» στην ήδη υπαρχουσα συλλογή. Resort και στον λαό λοιπό, resort και σε σενα μικρή μου αθώα καταναλώτρια.

Τις αγαπώ πολύ τις συλλογές αυτές,  είναι συμπυκνωμένες και φαίνεται  η μαγκιά του σχεδιαστή, είναι ένας πονηρός τρόπος να δείς βαθύτερα στην ταυτότητα ενός οίκου.

Τέτοια σκέφτηκα όταν είδα την δουλειά της Roksanda Illininc – ποσο αληθινά μοντέρνα και θηλυκή είναι αλλά με ένα τρόπο επιτηςουσίας,  σαν να σε κοιτάζει αποφασιστικα και λίγο παιχνιδιάρικα στα μάτια

Νονός

( και μια σύνδεση με τα προηγούμενα)

Εκείνη την ημέρα που πήγα στα γραφεία της Athens Voice για να δώσω τις προσκλήσεις του Δημήτρη Πέτρου. Τότε που κάτσαμε μαζί με τον Γιάννη Νένε μετά από πολύ καιρό για να πουμε τις μονοσήμαντες μπούρδες που επιδεικτικά μετά τις εμβαθύνουμε. ( μόνοι μας ή με παρέα)

Την στιγμή που του είπα την αγωνία μου για όλα αυτά που θέλω να κάνω, και τα άλλα τόσα που σκέφτομαι λίγο πριν γυρίσουν όλα ανάποδα.

Εγώ δεν είχα ποτέ στην ζωή μου μέντορα ή κατευθυνση, για αυτό και το αλλοπρόσαλλο και ενίοτε αγωνιώδες, το συναίσθημα πως είμαι λίγη, όχι πολύ αρκετή.

Σκέψου τι έγινε όταν ο Γιάννης μου έδωσε ένα απαλό σπρώξιμο.

Thank God darling, you are here

 

 

 

Παρακαλώ πολύ κάντε προθέρμανση στις εσωτερικές σας μαζορέτες, και καλωσορίστε τους. Γράφουν όπως δεν θα γράψω ποτέ- κυνικά, ροκ και ελαφρώς αντεργκράουντ.

Ελαφρώς ζηλεύω, διπλά χαίρομαι. Επιτέλους μπορώ να τσακωθώ με στυλ.

 

 

Καλόγρια

 

Παρίσι, 1968

 

YSL, Παρίσι, Χειμώνας 2010

 

Sur Mesure

Το πιο ωραίο πράγμα όταν τελειώνουμε από τις επιδείξεις είναι που πάμε και τρέχουμε και αγκαλιαζόμαστε μεταξύ μας εξουθενωμένοι. Μοσχομυρίζουμε ευφορία και χαμόγελα.

Το δεύτερο πιο ωραίο ειναι οι φωτογραφίες του Γιώργου Καπλανίδη απο τo backstage του show

O Γιώργος είναι ενας απίθανος τύπος, απο αυτούς που οι υπόλοιποι αντιγράφουν για να γίνουν κουλ. Φωτογραφίζει μόδα όχι απλως ποιητικά ή ρομαντικά, φωτογραφίζει στιγμές μέσα σε άλλες στιγμές. Κάτι τετοιο.

Η χθεσινή βραδιά. Σαν τις φωτογραφίες του Καπλανίδη. Στιγμές μέσα σε άλλες στιγμές και μετα εσύ που ίπτασαι λίγα μέτρα πιο πάνω από την γη και τους κοιτάς ολους.

Γκρι Αρζάν

Photos By Yiorgos Kaplanidis

Η Τίνα. Εκανε το βίντεο, μπήκε μέσα σε μια συλλογή για να φτιάξει στιγμές. Όταν τις μόνταρε είδαμε αυτό. Λίγα λεπτά πριν την συλλογή. Στα σκοτεινά.

Μπορείτε να δείτε το βίντεο εδω