Κουστουμάτος

Τα ανδρικό κοστούμι  στην Ελλάδα είναι ότι και το φρέσκο βούτυρο στην κουζίνα της μαμάς. Γνωρίζουν την ύπαρξη του αλλά συνεχίζουν να παίρνουν φυτίνη γιατί έτσι τους έχουν μάθει από μικρές.

Θέλω τόσο καιρό να γράψω  για αυτό  – για το κοστούμι όχι το βούτυρο – που πλέον υπάρχει περισσότερο στο μυαλό μου σαν ιδέα  χωρίς λέξεις και επιχειρήματα – τα αγόρια της Αθήνας και της επαρχίας χαμένα μέσα σε λάθος σακάκια, παντελόνια,  δεμένες γραβάτες κονσομασιον και στα ανεκδιήγητα πατούμενα.

Τους σκεφτομαι ακόμα και όταν φοράνε τα καθημερινά τους – χαμένοι πάλι ανάμεσα στα τζην  και τα πουκάμισα , τα μπουφαν και τα αθλητικά. Κακοντυμένους ή ακόμα χειρότερα άνευρους άντρες που κυκλοφορούν ανάμεσα μας – χωρίς καμία δικαιολογία για αυτό, ουτε καν  ένα ειρωνικό μειδίαμα, σαν μια ντεφακτο κατάσταση.

Τι συμβαίνει ; Θέλω να πω που οφείλεται όλο αυτό το πράγμα των αντρών στην Ελλάδα που αδυνατούν να βάλουν ένα κοστούμι της προκοπής , να διαλέξουν ένα πουκάμισο ,να σκεφτούν  έστω το πόλο μπλουζάκι που θα αγοράσουν ?

Τα παντελόνια είναι για τους άντρες και αυτό το ξέρουμε όλοι – από τους αρχαίους Πέρσες μέχρι τους Ρωμαίους  που και οι δυο το φόρεσαν  σαν πολεμιστές  πάνω στο άλογο. Η σημασία του πρακτική και εξαιρετικά σημειωτική : άντρας – πολεμιστής – παντελόνι.

Το κοστούμι πάλι είναι το προϊόν της αστικής ευδαιμονίας – απλό και συνετό υποδεικνύει την μεγαλύτερη αλλαγή πάνω στα ανδρικά πρότυπα που  ζούσαμε ως τότε – Ο άνδρας παύει να είναι πολεμιστής  και μπαίνει στην παραγωγή, στο  γραφείο,  στο εργοστάσιο. Ορίζει την δυναμική του διαφορετικά,  η ενδυμασία του δεν οφείλει  να φοβίζει, να εντυπωσιάζει ή να υποβάλλει  – είμαστε όλοι γρανάζια της ίδιας μηχανής.

Σίγουρα λοιπόν το κοστούμι, το παντελόνι, υποδεικνύει και επιβάλλει τον ανδρισμό – η κίνηση του νεαρού άντρα που το φοράει για πρώτη φορά είναι και το καλωσόρισμα του στην ανδρική ταυτότητα και οικογένεια – είσαι πλέον ένας από μας .

Γιατί λοιπόν όλα αυτά τα αγόρια με το ντύσιμο τους δείχνουν ακριβώς το αντίθετο ? Πως δεν έχουν επιλέξει συνειδητά τίποτα από αυτά που φορούν,  λες και δεν γνωρίζουν  τίποτα για το ποιοι είναι ή τουλάχιστον για αυτό που βγαίνει προς τα έξω ?

Γιατί αν δεν υπάρχει επαφή με την ανδρική ταυτότητα  τελικά όλο αυτό κάπου έχει χαθεί. ‘Ισως εκεί στα παιδικά χρόνια που η μαμά διάλεγε τα ρούχα του γιού . Εκεί που τον νουθετούσε και του επιβεβαίωνε την ανωτερότητα του από το υπόλοιπο ανθρώπινο είδος. Καθώς συμφωνούσαν μυστικά πως θα ήταν πάντα το αγοράκι της και καμιά δεν θα τον αγαπούσε όσο αυτήν. Μαντέψτε – έτσι  και έγινε.

Συνεχίζουν με την ίδια απάθεια να φοράνε τα σώβρακα που διάλεξε η μάνα τους , τα ρούχα που τους αγόρασε , να διαμαρτύρονται  που δεν είναι πλυμένα αυτά που θέλουν , σιδερωμένα αυτά που θα φορέσουν αύριο. Ζουν τον ρόλο του άντρα που τους έχει δώσει η μάνα τους , μαζί με τα ανάλογα ρούχα για αυτό.

Φυσικά η γυναίκα που θα παντρευτεί  θα  επιβάλλει σταθερά και υποχθόνια την δικιά της διανομή στο έργο και αυτός αδιαμαρτύρητα πάλι θα  μπει στα ρούχα του ρόλου. Η γκαρνταρόμπα του θα αλλάξει . Στην τελική – σκεφτεται ο ανήρ – δεν θέλω να μου τα πρήζει , δεν θέλω να ασχοληθώ με αυτό το θέμα, κατά βάθος είμαι το αγόρι της μαμάς μου.

Και ίσως κάπου στα 45, όταν ο χρόνος περνάει και τα πρώτα σκαμπίλια τον έχουν χτυπήσει, καταλαβαίνει πως πρέπει να θυμηθεί ποιος είναι – και αρχίζουν οι σπασμωδικές κινήσεις. Κάνει την επανάσταση του, πάει για ψώνια μόνος του , θέλει να είναι νεώτερος, καινούριος, κάποιος.

Η ασπρόμαυρη ιστορία των αγοριών που δεν απογαλακτίστηκαν ποτέ,  και των γυναικών που τους κυνηγούσαν για να τους πουν ποιοι είναι.

Και έτσι, συνεχίζουν να φοράνε κουστούμια σε μεγαλύτερο νούμερο ,  να σφίγγονται σε στενούς γιακάδες  και σε παπούτσια που τους πήρε η γυναίκα τους, γιατί ποτέ δεν σκέφτηκαν να αποφασίσουν ποιοι είναι.

Αφιερωμένο στον Κ. , στο αγόρι που αγάπησα το 2009, τόσο κακοντυμένος που με τύφλωνε, τόσο όλα τ’άλλα που με έκανε να το ξεχνάω.