Αίσχος! Στην πυρά!
7 Ιουλίου, 2008 § 8 Σχόλια
Και εκεί που πραγματικά εντελώς αμέριμνη στις 3 τα ξημερώματα περίμενα να παραγγείλω κρέπα για να γιορτάσω την δημοσιότητα του άντρα μου, και εκεί που η ημικρανία αρχίζει να αχνοφαίνεται, η κούραση επίσης, το κοκκινο κραγιόν όμως παραμένει αναλλοίωτο, χάρη στην πατενταρισμένη φόρμουλα.
Εκεί λοιπόν στα λεπτά της αναμονής , της αμηχανίας και της περισυλλογής πριν την κρέπα, έσκυψα απλα το κεφάλι μου προς τα κάτω.
Και είδα αυτό .
Δηλαδή , πραγματικά ΜΕ ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΙΣ, τι σκεφτηκες χριστιανε μου και βγήκες έτσι έξω » βγαίνω casual βόλτα με το Λιτσάκι, ας βάλω και την βερμούδα θα βάλω και τα παπούτσια που πήρα τότε στον γάμο της ξαδέλφης, θα βάλω και καθαρό σώβρακο και dior άρωμα γιατί είμαστε ΚΑΙ ποιοτικοί και το καλτσάκι για να μην ΦΑΙΝΕΤΑΙ»
Κατάσκοπος καλτσάκι , το καλτσάκι που ήρθε από το κρύο, μου είπε η μαμά μου να φοράω πάντα κάλτσες.
Εντωμεταξύ τα συγκεκριμένα μοκασίνια σε μπλε – γκρι του πάγου με ΜΑΥΡΗ σόλα, πρέπει να τα κατασκευάζει κάποια καλά κρυμμένη βιοτεχνία, σταλμένη από τον αυτοκράτορα του κακού γουστου, με απώτερο στόχο τον προσηλυτισμό , αθώων τριαντάρηδων μπέμπηδων που τους ψωνίζει ακόμα η μαμά τους. Δεν εξηγείται αλλιώς.
Μα το θεό ήθελα να τον αρπάξω από τους ώμους και να τον συνταράξω συθέμελα ουρλιάζοντας » ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ? ΜΗΝ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟ!»
Και βέβαια δεν έκανα τίποτα. Ακολούθησα υπνωτισμένη τα παραπάνω παπούτσια και παράγγειλα μια κρέπα με ροκφόρ για τον πρώην χεβυμεταλλά. Δεν ξέρω γιατί.
άντε τώρα να γράψεις για τον YSL. Με τι κουράγιο όχι σε ρωτώ
superficial intelligence 
δεν ειναι τόσο μεγάλο δράμα οι κάλτσες … εκτός αν δεν «κολλάνε» χρωματικά
τώρα καταλαβαίνεις γιατι έχω κλειστεί στο σπίτι μου, πόσα να αντέξω η γυναίκα, πέρα απο αυτά που ήδη ζω εννοώ, στα έχω πει…
Τραβάτε με κι ας κλαίω,
δηλαδή…
Σωστά;
Πού να δεις και άλλους συνδυασμούς απείρου κάλου (ουχί κάλλους)!
Κατακόκκινες γόβες με σκούρο μπλε καλσόν (γιάρρρρργκ!)
Χρυσά (one μπλιάξ) πατούμενα με σκούρο καφέ (του ξύλου που θέλει) κολάν (και δεν ξεκολλάν)
Λευκές (two μπλιάξ) γόβες με πουά μαύρο καλσόν…
Όλα αυτά στο κέντρο της Αθήνας last winter!!!!!
Μα είναι βασικό ρε γμτο…. ΠΟΤΕ πιο σκούρα κάλτσα/καλσόν/σοσόνι/κολάν από το πατούμενο 😉
Μαρ’σύ τον καταέκραξες τον άνθρωπο! Εντάξει δεν ξεκοίλιασε και κανένα κουτάβι. Μπορεί το μοκασίνι της ντροπής να τον χτύπαγε τον έρμο και να σκέφτηκε: «θα βάλω σοσονάκι, νύχτα είναι ποιός θα με δεί;»
Αχ, μα τον λυπήθηκα. Ελπίζω να ευχαριστήθηκε την κρέπα του τουλάχιστον.
συμφωνώ.
θάνατος στα καλτσάκια με μοκασίνια!
το Carrefour που επισκέφτηκα πριν λίγες ώρες έχει παπούτσια αρκετά πιο καλόγουστα με μόλις 15€! Αν τον ξαναδείς στο κρεπάδικο που συχνάζετε ενημέρωσέ τον!!
Βασικά το προτιμώ το σοσονάκι από το παπούτσι που λόγω μπόχας θα μπορούσε να είναι το μυστικό όπλο των αμερικάνων σε περίπτωση βιολογικού πολέμου. Μερικές φορές η άνεση και η πρακτικότητα υπερισχύουν του – υποκειμενικού άλλωστε – γούστου. Χίλιες φορές σοσόνι!