Μια κοριτσίστικη ιστορία και η υπαρξιακή μεταφορά της πλαστελίνης

Κάποτε, πριν από 6 περίπου χρόνια, όταν ήμουν μικρότερη (όχι σε μέγεθος, αυτό έχει παραμείνει σχετικά αναλλοίωτο στον χρόνο, στην ηλικία εννοώ), κάποτε λοιπόν που ήταν παραμονές Χριστουγέννων, ένα τέτοιο βράδυ βγήκα έξω να φάω κάτι με φίλους.
Το μέρος που πήγαμε ήταν στέκι της παρέας, και έτσι κάποια στιγμή, δεν θυμάμαι πως ακριβώς έγινε, βρέθηκα να μιλάω με έναν Άγγλο, που τον είχε φέρει ένας Κορεάτης στιλίστας, και που πιθανότατα ήταν και το ερωτικό του θήραμα για εκείνη την βραδιά ( για τον Κορεάτη, ο Άγγλος, μπερδευτήκατε;).
Tέλοσπάντων, ο Άγγλος, που αναθεμάμε και αν θυμάμαι το όνομα του, είχε όμως ωραίο όνομα, ήταν και γλυκούλης. Και επειδή εγώ στην πρώτη επαφή σκίζω (έχω θέματολογία, ενέργεια, χιούμορ, τσαχπινιά) από την δεύτερη και μετά χωλαίνει το πράγμα, είχαμε τελοσπάντων αλληλογοητευθεί μικρά παιδιά ήμασταν άλλωστε.
Αλληλογοητευμένοι συνεχίσαμε να μιλάμε μέχρι που έκλεισε το μαγαζί, και μετά πήγαμε και σε άλλο, και μετά ήταν πολύ αργά και με φίλησε και μετά μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε, δεν μπορώ να γράψω περισσότερο, διαβάζουν και γονείς.
Την άλλη μέρα το πρωί ο Άγγλος συνέχισε να είναι γοητευμένος, εγώ επίσης, αλλά υπήρχε μια μικρή λεπτομέρεια- οι διακοπές του είχαν τελειώσει και στην κωλοτσεπή του υπήρχε το εισιτήριο της επιστροφής.
Χρησιμοποίησα όλες τις μεθόδους «ψησίματος» που γνώριζα για να τον πείσω να μείνει λίγο παραπάνω – και οφείλω να ομολογήσω πως είμαι καλή, αλλά ο ‘Άγγλος εκεί, αμετάπειστος ( και σιγά μην πειθόταν).
Έφυγε λοιπόν και εγώ κάθισα στο κρεβάτι μου και σκέφτηκα και αποφάσισα
ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ.
Δεν ήθελα πολύ. Τα απαραίτητα τεχνικά και μορφολογικά χαρακτηριστικά μου ήταν αρκετά για να αποφανθώ πως ήταν αυτός, ο τέλειος, ο σωστός ο πρίγκιπάς και μη χειρότερα.
Τα απειροελάχιστα βήματα που χωρίζουν τον ενθουσιασμό από την ψυχαναγκαστική εμμονή στο γυναικείο μυαλό, τα έιχα ξεπεράσει προ πολλού.
Τα είχα φανταστεί όλα – πως με σκεφτόταν , πως του έλειπα και πως ετοίμαζε την βαλιτσούλα του για να έρθει να μου κάνει έκπληξη την Πρωτοχρονιά.
Σε αυτό το σημείο, πρέπει να προσθέσω πως είχαμε ανταλλάξει μονάχα 2 mail.
H Πρωτοχρονιά έφτασε και εγώ μόνη στο σπίτι (όχι, σε αυτό δεν ευθύνεται ο Άγγλος ) περίμενα.
Φυσικά και δεν ήρθε.
Εγώ βαλάντωσα στο κλάμα για ένα τριήμερο.
Αφού είχα αποφασίσει για την ιστορία, θρήνησα και για το τέλος της.
ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ για τα αγόρια – Ημίτρελές γυναίκες υπάρχουν παντού. Μπορεί (λέμε τώρα ) να μη φταίτε εσείς , αλλά η κυρία που αποφάσισε να παίξει το συγκεκριμένο εργάκι στο μυαλό της με εσάς πρωταγωνιστή. Χωρίς την άδεια σας φυσικά. Το μόνο που ζητάμε είναι να δείξετε λίγη κατανόηση στον καλλιτέχνη.
ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ για τα κορίτσια – Τα λόγια είναι περιττά. Ο θεός και η σεροτονίνη μαζί μας.

Όλα αυτά λοιπόν σκεφτόμουν, σήμερα το μεσημέρι, χαζεύοντας τους οπαδούς της Liverpool που είχαν μαζευτεί στο Σύνταγμα. Ακόμα σκεφτόμουν πως η πραγματικότητα είναι μια πλαστελίνη που την πλάθουμε κατά προσέγγιση, κατά βούληση και μερικές φορές μας έρχεται στην μούρη εντελώς τυχαία. Αλλά δεν πονάει όσο φανταζόμαστε (πλαστελίνη είναι ).
Αν αυτό το blog είναι ένα λεύκωμα από τη ζωή μου (που είναι ) , θέλω να πω και αυτό, αλλά μην σχολιάσετε παρακαλώ- την Παρασκευή το βράδυ μπήκα στο νοσοκομείο, γιατί ξαφνικά λιποθύμησα και δεν μπορούσα να επανέλθω, τώρα έχω βγεί και πρέπει να κάνω μαγνητική, γιατί φοβούνται για επιληπτικό επεισόδιο, αλλά εγώ φοβάμαι περισσότερο.
Φοβάμαι πολύ.